داستان های کوتاه کره ای؛ طعمی از فرهنگ، سرگرمی و یادگیری آسان

روزی روزگاری، ببر بزرگی در جنگلی زندگی می‌کرد. یک روز، ببر که گرسنه بود به سمت روستا رفت. در کنار زمین کشاورزی، یک گاو ایستاده بود. ببر می‌خواست گاو را شکار کند، اما ناگهان صدای گریه یک کودک را شنید. در خانه‌ای کنار زمین، کودک در حال گریه بود. ببر به خانه نزدیک شد. «این بچه شاید خوشمزه باشد.» ببر فکر کرد.

مادر به کودک گفت: «ای بچه، گریه را قطع کن. اگر ادامه بدهی، ببر می‌آید و تو را می‌خورد.» اما کودک از گریه کردن دست نکشید. «اگر این کودک گریه کردن را متوقف نمی‌کند، پس از من نمی‌ترسد.» ببر فکر کرد. مادر دوباره به کودک گفت: «ای بچه، اگر گریه را قطع کنی، خرما می‌دهم.» آن موقع کودک گریه را قطع کرد. ببر خیلی تعجب کرد.

«خرما چیست؟ باید خیلی بزرگ و ترسناک باشد.» ببر فکر کرد. «باید از خرما بترسم. شاید اگر نه، بمیرم.» ناگهان ببر سایه‌ای تاریک بر روی دیوار دید. «خرما!» ببر با خود زمزمه کرد. ببر آن‌قدر ترسید که سریعاً به داخل جنگل دوید. اما آن سایه، سایه خرما نبود. آن سایه، سایه یک دزد بود. دزد که صدای غرغر ببر را شنیده بود، ترسیده و سریع به خانه‌اش دوید.

روزی روزگاری، در یک روستا، برادر بزرگتر و کوچکتری زندگی می‌کردند که رابطه‌ای بسیار خوب و دوستانه داشتند. برادر بزرگتر ابتدا ازدواج کرده و یک همسر و یک پسر داشت. برادر کوچک به تنهایی زندگی می‌کرد. هر دو برادر به طور جداگانه کشاورزی می‌کردند. آن‌ها تمام روز را مشغول کار بودند. و وقتی پاییز می‌شد، برادر بزرگتر و کوچک هر دو برداشت محصول می‌کردند. آن‌ها برنج‌ها را برداشت کرده و انبوهی از برنج‌ها را در خانه‌هایشان ذخیره می‌کردند. روز بعد، برادر بزرگتر به انبار برنج برادر کوچک نگاه کرد. برنج برادر کوچک کمتر از برنج خودش به نظر می‌رسید.

شب آن روز، برادر بزرگتر به طور مخفیانه به خانه برادر کوچک رفت. او برنج‌هایی که برداشت کرده بود را با خود برد. برادر بزرگتر برنج‌های خود را به آرامی داخل انبار برادر کوچک گذاشت. سپس بی‌صدا به خانه خود برگشت. در همین حال، برادر کوچک وقتی انبار برادر بزرگتر را دیده بود، فکر کرد: «برنج خیلی کم است!» برادر کوچک به انبار خود نگاه کرد. «من تنها زندگی می‌کنم و به برنج زیادی نیاز ندارم.» او فکر کرد چون برادر بزرگتر خانواده بیشتری دارد، پس به برنج بیشتری نیاز دارد. شب، برادر کوچک به طور مخفیانه به خانه برادر بزرگتر رفت. او برنج خود را با خود برد. و برنج‌های خود را به آرامی در انبار برادر بزرگتر گذاشت.

صبح روز بعد، برادر بزرگتر وقتی انبار خود را دید، متوجه شد که چیزی غیرعادی وجود دارد. «برنج خیلی زیاد است!» سپس به انبار برادر کوچک نگاه کرد و شگفت‌زده شد. «برنج خیلی کم است!» برادر بزرگتر تصمیم گرفت دوباره برنج‌های خود را به طور مخفیانه به انبار برادر کوچک اضافه کند. در همین حال، برادر کوچک وقتی انبار برادر بزرگتر را دید، شوکه شد. «برنج خیلی کم است!» آن شب، برادر بزرگتر دوباره به طور مخفیانه برنج خود را برداشت و به خانه برادر کوچک برد. در همان شب، برادر کوچک نیز دوباره به طور مخفیانه برنج خود را برداشت و به خانه برادر بزرگتر برد. در حالی که برادران در حال جابجایی برنج بودند، به طور ناگهانی در وسط راه یکدیگر را دیدند. برادر بزرگتر شوکه شد. برادر کوچک هم شوکه شد. «آیا تو به من برنج دادی؟» برادر بزرگتر از برادر کوچک پرسید. برادر کوچک سرش را تکان داد. آن‌ها هر دو فهمیدند که چه اتفاقی افتاده است. آن‌ها برنج‌ها را زمین گذاشتند و یکدیگر را در آغوش گرفتند. پس از آن، برادر بزرگتر و کوچک با هم کشاورزی کردند و برنج‌ها را به طور صمیمانه تقسیم کردند.

پیرمرد قوزدار روز به روز چوب‌بری می‌کرد و زندگی می‌کرد. یک روز، پیرمرد قوزدار در کوه گم شد. اما شب شد. پیرمرد قوزدار تصمیم گرفت یک شب را در کوه بماند. خوشبختانه خانه خالی‌ای برای استراحت پیدا کرد. پیرمرد قوزدار از سر بی‌حوصلگی شروع به آواز خواندن کرد. ارواحی که در کوه زندگی می‌کردند، صدای آواز او را شنیدند. صدای زیبایی بود. ارواح برای پیدا کردن صدای آواز به نزد پیرمرد قوزدار آمدند. پیرمرد قوزدار با دیدن ارواح شوکه شد. ارواح در حال رقصیدن و خوشحالی بودند. یک روح پرسید: «این صدای زیبا از کجا می‌آید؟» پیرمرد قوزدار پاسخ داد: «از قوز من می‌آید.» ارواح می‌خواستند صدای زیبای او را داشته باشند. بنابراین، آنها ثروت زیادی به او دادند و قوزش را برداشتند. پیرمرد قوزدار ثروتمند شد.

پیرمرد قوزدار بدجنس از دهکده کناری این داستان را شنید. او فکر کرد: «من هم قوزم را می‌فروشم و ثروتمند می‌شوم.» پیرمرد قوزدار بدجنس هم به کوه رفت. و در دل شب در کوه آواز خواند. ارواح صدای آواز را شنیدند و آمدند. پیرمرد قوزدار بدجنس با دیدن ارواح شوکه شد. یک روح پرسید: «این صدای عجیب از کجا می‌آید؟» روح پرسید. پیرمرد قوزدار بدجنس پاسخ داد. «صدای قوز من است.» روح با عصبانیت گفت: «مثل دفعه قبل، تو هم دروغ می‌گویی.» روح به پیرمرد قوزدار بدجنس برآمدگی دیگری اضافه کرد. پیرمرد قوزدار بدجنس با صدای بلند گریه کنان از کوه پایین آمد.

در گذشته‌ها، دختری به نام کونجی بود. مادر کونجی بر اثر بیماری فوت کرد و پدر کونجی دوباره ازدواج کرد. مادر ناتنی کونجی دختری به نام پاتجی داشت که همراه او به خانه آمد. مادر ناتنی و پاتجی همیشه کونجی را آزار می‌دادند. کونجی هر روز بدون توقف کار می‌کرد. مادر ناتنی بیل آهنی را به پاتجی داد و بیل چوبی را به کونجی. پاتجی می‌توانست با بیل آهنی زمین را سریع‌تر شخم بزند. اما بیل چوبی کونجی شکست و او نمی‌توانست کار کند. در آن زمان، یک گوزن ظاهر شد و به کونجی کمک کرد. کونجی به لطف گوزن کارش را در مزرعه تمام کرد.

یک روز، در کشور جشن بزرگی برپا شد. مادر ناتنی و پاتجی لباس‌های زیبا پوشیدند و به جشن رفتند و به کونجی گفتند: «تو باید ظرف شکسته را پر از آب کنی و به جشن بیایی.» کونجی هر چقدر تلاش کرد، ظرف شکسته پر از آب نمی‌شد. کونجی نمی‌توانست به جشن برود و شروع به گریه کرد. ناگهان، از جایی یک وزغ ظاهر شد و ظرف شکسته را تعمیر کرد. کونجی توانست ظرف را پر کند و به جشن برود.

کونجی به طور تصادفی در جشن با مقام دولتی ملاقات کرد. مقام دولتی خوشش آمد و می‌خواست با کونجی صحبت کند. اما کونجی باید سریع به خانه می‌رفت. کونجی در حال دویدن یکی از کفش‌هایش را گم کرد. مقام دولتی دنبالش رفت و کفش کونجی را برداشت.

مقام دولتی تصمیم گرفت صاحب کفش را پیدا کند تا کونجی را بیابد. تمام دختران دهکده کفش را امتحان کردند اما هیچ‌کدام اندازه نبود. پاتجی هم کفش را امتحان کرد اما به پایش نمی‌خورد. پای بزرگ پاتجی داخل کفش کوچک نمی‌رفت. کفش دقیقاً اندازه پای کونجی بود. مقام دولتی دوباره کونجی را پیدا کرد و با او ازدواج کرد. کونجی و مقام دولتی خوشبختانه زندگی کردند.

هیونگ‌بو و نول‌بو دو برادر بودند. هیونگ‌بو برادر کوچکتر و مهربان بود که همیشه به دیگران کمک می‌کرد، اما نول‌بو برادر بزرگتر طمع‌کار و حریص بود. نول‌بو که ثروتمند بود، هرگز به هیونگ‌بو که فقیر و بدبخت بود کمک نمی‌کرد. همسر نول‌بو نیز مانند او طمع‌کار بود و هنگامی که هیونگ‌بو برای گرفتن غذا به خانه‌شان می‌رفت، با قاشق برنج به او ضربه می‌زد. یک روز هیونگ‌بو در حال قدم زدن، یک پرنده‌ی کوچک به نام جوجه‌تیغی را دید که از درخت افتاده بود. جوجه‌تیغی پایش شکسته بود و قادر به حرکت نبود. هیونگ‌بو جوجه‌تیغی را به خانه برد و با دلسوزی از او مراقبت کرد تا اینکه دوباره توانست پرواز کند.

سال بعد، در بهار، جوجه‌تیغی به خانه هیونگ‌بو برگشت و دانه‌ای کدو انداخت. هیونگ‌بو دانه‌ها را در حیاط کاشت و دانه‌ها روز به روز رشد کردند و کدوهای بزرگی به بار آمد. خانواده هیونگ‌بو از شادی شروع به بریدن کدوهای بزرگ کردند و وقتی آنها را باز کردند، تمام طلا و جواهرات از آن بیرون آمد. هیونگ‌بو به لطف جوجه‌تیغی ثروتمند شد و زندگی خوشی را شروع کرد. نول‌بو که داستان هیونگ‌بو را شنیده بود، پر از طمع شد و عمداً جوجه‌تیغی را گرفت و پایش را شکست تا از او مراقبت کند. نول‌بو نیز مانند هیونگ‌بو دانه‌های کدو را از جوجه‌تیغی دریافت کرد و آنها را در حیاط کاشت، و کدوهای زیادی رشد کرد. خانواده نول‌بو کدوها را بریدند، اما زمانی که آنها را باز کردند، هیولاهای ترسناکی از آن بیرون آمدند و نول‌بو را تنبیه کردند و تمام طلا و جواهراتش را از او دزدیدند.

روزی روزگاری در یک روستا، پسری احمق زندگی می‌کرد. مادرش خیلی نگران پسرش بود. یک روز، او پسرش را صدا زد. «پسرم، از امروز باید شروع به تجارت کنی.» «چه؟ من تجارت کنم؟» پسر تعجب کرد. «بله، پارچه‌ی ابریشمی را بردار و به فروش برسان. اگر پارچه را بفروشی، می‌توانی پول در بیاوری.» اما پسر احمق احساس اطمینان نداشت. «وقتی شروع کنی، کار سختی نیست. فقط یک پارچه‌ی ابریشمی را بفروش.» مادرش گفت. «بله، مادر. یک بار امتحان می‌کنم.»

مادر به پسرش نحوه‌ تجارت را یاد داد. مادر ابتدا خود وانمود کرد که در حال فروش است. «پارچه ابریشمی بخرید، پارچه ابریشمی خوب بخرید.» «اگر اینطور فریاد بزنی، مردم برای خرید پارچه خواهند آمد. بعد باید از کسی که پارچه را می‌خرد پول بگیری.» مادر به پسرش گفت. «مادر، چقدر باید پول بگیرم؟» پسر از مادرش پرسید. «برای هر پارچه‌ی ابریشمی ده نیان.» مادر جواب داد. پسر احمق سرش را تکان داد. او خیلی زود می‌خواست شروع به تجارت کند. تجارت به نظر سرگرم‌کننده می‌آمد. اما مادر نگران بود که مبادا پسرش نتواند پول دریافت کند. مادر کمی بیشتر به او آموزش داد. «هنگام تجارت، مراقب افرادی باش که زیاد صحبت می‌کنند. برخی از افراد خواهند گفت که پارچه خوب نیست. و از تو خواهند خواست که قیمت پارچه را کم کنی. پس باید به افرادی که زیاد حرف می‌زنند پارچه نفروشی.» «پس باید به کسانی که کم حرف می‌زنند بفروشم.» پسر احمق گفت.

احمق برای فروش پارچه‌ی ابریشمی به روستای دیگری رفت. در ورودی آن روستا، یک ستون سنگی (장승) ایستاده بود. احمق به سمت ستون سنگی رفت. «پارچه‌ ابریشمی بخرید، پارچه‌ی ابریشمی خوب بخرید.» احمق به ستون سنگی نگاه کرد و گفت. اما ستون سنگی جواب نداد. احمق دوباره فریاد زد. «پارچه‌ی ابریشمی بخرید، پارچه‌ی ابریشمی خوب بخرید.» باز هم ستون سنگی هیچ حرفی نزد. احمق سرش را به شک انداخت. احمق نمی‌دانست چه کار کند و فقط ایستاده بود. آن زمان حرف‌های مادرش به یادش آمد. مادر به او گفته بود که پارچه را به کسانی که حرف نمی‌زنند بفروشد. احمق تصمیم گرفت که پارچه را به ستون سنگی بفروشد. «پول ندارید؟ پس فردا برای دریافت پول می‌آیم. نگران نباشید.» احمق پارچه‌ی ابریشمی را به ستون سنگی داد. ستون سنگی بدون هیچ حرفی به احمق نگاه می‌کرد. «پارچه را اینجا می‌گذارم. و پول پارچه را فردا بدهید.خداحافظ.» احمق پارچه را جلوی ستون سنگی گذاشت و خداحافظی کرد. احمق در حال زمزمه آهنگی، به خانه برگشت. در خانه، مادرش منتظر او بود. «پارچه را فروختی؟» «بله، مادر.» «واقعا کار خوبی کردی!» مادر از پسرش تعریف کرد.

اما پول را گرفتی؟ مادر از پسرش پرسید. «پول را قرار بود فردا بگیرم.» پسر جواب داد. فردا شد. احمق برای دریافت پول پارچه به بیرون رفت. احمق به جایی رفت که ستون سنگی ایستاده بود. ستون سنگی در همان جای دیروز ایستاده بود. احمق فکر کرد که ستون سنگی زودتر آمده و منتظر است. «برای دادن پول زود آمده‌اید.» احمق با خوشحالی به ستون سنگی سلام کرد. اما جلوی ستون سنگی، پارچه‌ای که احمق دیروز گذاشته بود، نبود. در حقیقت، شب گذشته دزدی از آنجا عبور کرده بود. دزد آن پارچه را برده بود. اما احمق از این موضوع بی‌خبر بود. «لطفا پول را بدهید. پول پارچه ده نیان است.» احمق گفت. اما ستون سنگی هیچ حرفی نزد. «امروز هم پول ندارید؟ فردا حتما باید پول را بدهید.» احمق به ستون سنگی گفت. احمق دوباره به خانه برگشت.

روزی روزگاری در دهکده‌ای کنار رودخانه، پدربزرگ و مادربزرگ زندگی می‌کردند. پدربزرگ و مادربزرگ فرزندی نداشتند. در عوض، یک سگ و یک گربه داشتند که مانند فرزندشان آنها را دوست می‌داشتند و پرورش می‌دادند. پدربزرگ هر روز در رودخانه ماهیگیری می‌کرد. روزی پدربزرگ با چوب ماهیگیری به کنار رودخانه رفت. وقتی به زمان ناهار رسید، هیچ ماهی‌ای گیر نیفتاد. «عجب، هیچ ماهی‌ای نیست.» پدربزرگ برای جمع کردن چوب ماهیگیری از جا برخاست. در همان لحظه، نخ ماهیگیری حرکت کرد. پدربزرگ به سرعت چوب ماهیگیری را کشید. در آن لحظه، چشم‌های پدربزرگ برق زد و او نتواست به درستی نگاه کند. چیزی که به چوب ماهیگیری گیر کرده بود، یک ماهی طلایی درخشان بود. اما وقتی پدربزرگ دقیق‌تر به ماهی طلایی نگاه کرد، شوکه شد. چون اشک از چشم‌های ماهی در حال جاری شدن بود. پدربزرگ ماهی را در آب رها کرد. پدربزرگ به ماهی گفت: «تو که حتی نمی‌توانی صحبت کنی، چون اشک می‌ریزی، دیگر نمی‌توانم تو را بگیرم. دور دور برو، هرگز دوباره گرفتار نشو.» پدربزرگ به خانه برگشت.

روز بعد، پدربزرگ دوباره برای ماهیگیری به رودخانه رفت. ناگهان از رودخانه کسی بیرون آمد. او با تعجب به پدربزرگ سلام کرد و گفت: «من خدمت‌گذار پادشاه اژدها از کاخ اژدها هستم. دیروز ماهی طلایی را آزاد کردید، درست است؟ آن ماهی پسر پادشاه اژدها بود. بنابراین پادشاه اژدها می‌خواهد شما را به کاخ اژدها دعوت کند.» پدربزرگ هم تعجب کرده بود و هم از این ماجرا شگفت‌زده شده بود. پدربزرگ با خدمت‌گذار پادشاه اژدها بر روی پشت لاک‌پشت سوار شد. وقتی به کاخ اژدها رسیدند، شاهزاده‌ای که لباس‌های طلایی پوشیده بود برای استقبال از پدربزرگ بیرون آمد. «ممنونم، لطف شما را که من را نجات دادید، می‌خواهم جبران کنم. لطفاً وارد شوید.» در کاخ اژدها، بسیاری از غذاهای خوشمزه برای پدربزرگ آماده کرده بودند. اما پدربزرگ به یاد مادربزرگ افتاد که در خانه نگران اوست. بنابراین پدربزرگ به شاهزاده گفت که باید هر چه زودتر به خانه برگردد. شاهزاده به پدربزرگ گفت: «اما قبل از رفتن، حتماً باید پدرم را ملاقات کنید. اگر از پدرم چیزی خواستید، حتماً از او بخواهید که گوی آبی را بدهد.» پدربزرگ طبق دستور شاهزاده، همین حرف‌ها را به پادشاه اژدها گفت. پادشاه اژدها گوی آبی را به پدربزرگ داد و گفت: «این گوی هر چیزی که بگویید، به شما خواهد داد.» پدربزرگ به خانه دوید و مادربزرگ را در آغوش گرفت. آنها تصمیم گرفتند از گوی خواسته‌ای کنند. «گوی آبی! آیا خانه‌ای زیبا به ما می‌دهی؟» همین که جمله تمام شد، خانه کوچک و کهنه آنها به خانه‌ای بزرگ و جدید تبدیل شد. پدربزرگ و مادربزرگ خوشحال شدند.

پیرزن طماع که در روستای دیگری در آن سوی رودخانه زندگی می‌کرد، این خبر را شنید. او می‌خواست گوی آبی را برباید و خود داشته باشد. پیرزن طماع به طور پنهانی خود را به شکل یک فروشنده درآورد. سپس به خانه پیرزن مهربان رفت. «اینجا کسی هست؟ لطفاً از اجناس من خرید کنید. همه نوع جنس دارم.» پیرزن مهربان به او گفت وارد شود. «اما آیا گوی آبی شگفت‌انگیز واقعاً وجود دارد؟» پیرزن طماع پرسید. «فقط یک بار می‌خواهم آن را ببینم!» پیرزن مهربان گوی آبی را نشان داد. پیرزن طماع به طور پنهانی گوی مشابهی را از جیبش بیرون آورد. سپس به طور مخفیانه گوی آبی را با گوی تقلبی عوض کرد. پیرزن طماع گوی آبی را برداشته و به خانه برگشت. و طبق خواسته‌اش، ثروتمند شد. پیرزن مهربان و پدربزرگ پس از ناپدید شدن گوی، دوباره فقیر شدند. اما هیچ راهی برای پیدا کردن گوی نبود.

سگ و گربه‌ی پیرزن و پیرمرد تصمیم گرفتند گوی آبی را پیدا کنند. آن‌ها به خانه‌ی پیرزن طماع رفتند. اما نتواستند وارد اتاق شوند. سگ و گربه با ناامیدی جلوی انبار نشستند. در آن لحظه، یک موش بزرگ از کنارشان گذشت. گربه سریع به سمت موش دوید و آن را گرفت. گربه به موش‌های داخل انبار گفت: «اگر می‌خواهید رئیس‌تان زنده بماند، گوی آبی را بیاورید.» موش‌ها به داخل اتاق پنهان شدند. و سپس کیسه‌ای که گوی آبی در آن بود را پیدا کردند. سگ و گربه عجله کردند تا این خبر را به پیرزن و پیرمرد برسانند. سگ و گربه باید از رودخانه عبور می‌کردند. سگ گربه را روی پشت خود گذاشته و شنا کرد. گربه کیسه‌ای را در دهان داشت. سگ نگران بود که آیا کیسه به درستی در دهان گربه است یا نه. «گوی را درست نگه داشته‌ای؟» سگ از گربه پرسید، اما پاسخی نشنید. «چرا جواب نمی‌دهی؟» سگ به سوالاتش ادامه داد، و گربه عصبانی شد. «چطور می‌توانم صحبت کنم وقتی که گوی را در دهان دارم؟»  در آن لحظه، گوی آبی در آب افتاد. سگ و گربه با حسرت از رودخانه عبور کردند. بعد از عبور از رودخانه، سگ به خانه برگشت. اما گربه نمی‌توانست به راحتی بازگردد.

یک ماهیگیر در کنار رودخانه یک ماهی به گربه داد. گربه ماهی را گرفت و به دهانش انداخت. اما در داخل ماهی چیزی سخت وجود داشت. در داخل آن، گوی آبی که به دنبالش می‌گشت، بود. گربه با خوشحالی گوی آبی را در دهانش گرفت و به خانه برگشت. پیرمرد و پیرزن از دیدن گوی خیلی خوشحال شدند و شروع به رقصیدن کردند. پیرزن و پیرمرد دوباره ثروتمند شدند. و گربه‌ی شگفت‌انگیز را به داخل خانه آوردند تا با آن‌ها زندگی کند. اما سگ هنوز در حیاط زندگی می‌کرد. سگ به شدت حسادت می‌کرد که گربه داخل خانه زندگی می‌کند. از آن زمان به بعد، هرگاه سگ و گربه همدیگر را می‌دیدند، با هم دعوا می‌کردند.